‘Maple staat bekend om haar werk dat op een ironische manier zaken als feminisme, racisme, de ‘aard’ van kunst en identiteitspolitiek benadert. ‘ – Kate Bryan, Global Curator voor SoHo House en The Ned Controversieel, brutaal en moedig. De bekroonde kunstenares Sarah Maple confronteert haar publiek om een standpunt in te nemen over identiteit, religie en het huidige politieke klimaat. Op Art The Hague tonen we nieuw werk van Sarah Maple naast een aantal bekende ‘Maple classics’ Sarah Maple maakt al jaren beelden die thematisch niet meer weg te denken zijn uit de Instagram-beeldcultuur anno 2023, maar die in 2008 zeker nog niet mainstream waren en er zelfs voor zorgden dat Maple doodsbedreigingen kreeg. Tijdens haar eerste soloshow in Londen in 2008 gooide iemand zelfs een baksteen door de galerieruit. Maple maakte in die tijd controversiële zelfportretten waarbij ze haar complexe gemixte achtergrond toont; bijvoorbeeld bij het werk waarin ze gekleed in een hijab een sigaret rookt of een varken knuffelt. In 2011 maakte ze het grote schilderij ‘Menstruate with Pride’ waarin ze zichtbaar menstrueert door een witte jurk. Maple: ‘Ik ben geïnteresseerd in vrouwen die geshamed worden, simpelweg omdat ze normaal functionerende lijven hebben.’ Maple maakte ook een reeks beelden waarin ze te zien is als een aantal beroemde Disneyprinsessen, in werkgebieden die onterecht vaak als typisch mannelijk beschouwd worden, waaronder een wetenschappelijk laboratorium, het parlement of de bestuurskamer. Maar hoewel dit soort feministische onderwerpen beter bespreekbaar zijn in 2023 staat daar tegelijkertijd ook veel meer online haat tegenover. Het werk ‘The Opposite of a Feminist Is an Arsehole’, ook te zien op Art The Hague, leverde bijvoorbeeld een stortvloed aan online beledigingen en bedreigen op. Maple: ‘Iemand stuurde me als reactie zelfs een foto van een echte anus. Ik kan er nu wel om lachen en blokkeer hen gewoon.’ De Britse kunstenaar kwam op menig vizier te staan toen ze in 2007 de 4 New Sensations televisiecompetitie won, een samenwerking tussen Channel 4 en Saatchi Gallery waarin veelbelovend afstudeertalent gescout werd. In 2011 is door Sarah Meuleman een documentaire gemaakt over haar leven en werk en in 2015 sleepte ze de prestigieuze Sky Academy Arts Scholarship ter waarde van £30,000 binnen. Haar werk was bovendien te zien in de Londense metro en in 2018 maakte ze een limited edition cover voor de Britse Harper’s Bazaar, net als onder meer Yayoi Kusama en Barbara Kruger. Humor en multidisciplinair Maple werkt in een veelheid aan kunstvormen: van fotografie en schilderijen tot performance, video en mixed media. Ze staat bekend om de humoristische manieren waarop ze relevante onderwerpen bespreekbaar maakt: van identiteit, gender en religie tot seksisme, islamofobie, stereotypen, populaire cultuur, vrijheid van meningsuiting, giftige vormen van mannelijkheid en de kunstwereld. Dat laatste komt bijvoorbeeld naar voren in één van haar werken, een art-sitcom. In de fictieve ‘The Sarah Maple Show’ gaat Maple op satirische en semi-autobiografische wijze in op de kunstwereld en haar rol daarin als kunstenaar. ‘I Wish I had a Penis’ Toen een journalist van The Guardian haar vroeg naar een sleutelwerk koos ze het werk ‘I Wish I had a Penis’, ook het werk wat in 2011 de aandacht trok van Hans Bos en Esther Koch. Door dit werk begon een lange samenwerking tussen Sarah Maple en de galerie, tot op vandaag, zo’n 12 jaar. Bij het werk zien we Maple in een drieluik in respectievelijk traditionele moslimkleding, lingerie en een mannenpak, terwijl ze bordjes draagt met ‘I Wish I Had a Penis’, ‘Because Then I’d Fuck You’, gevolgd door ‘Then Steal Your Job’. Maple: ‘Toen ik op de universiteit zat voerden we regelmatig beoordelingsgesprekken waarin we spraken over elkaars werk. Iedere keer dat een man opstond om te spreken, waren we zonder uitzondering positief over zijn werk. Maar elke keer dat een vrouw aan het woord was gaven we haar een uitbrander. Ik realiseerde me toen dat ik medeplichtig was — onbewust hadden we die conditionering allemaal overgenomen. Het was de eerste keer dat ik me realiseerde dat ik misschien beperkt werd omdat ik een vrouw ben. De zin ‘Ik zou willen dat ik een penis had’ kwam op in mijn hoofd en op basis daarvan heb ik dat werk gemaakt. Al mijn docenten vonden het werk goed, maar de rest hekelde me. Toen ik het op MySpace zette kreeg ik talloze geweldige reacties. Mensen stuurden mij hun eigen versies van het werk en op dat moment realiseerde ik me dat ik door middel van humor echt iets kon overbrengen.’ Vooruitziende – feministische – blik Die vooruitziende feministische blik komt ook terug in een werk uit, waarin het beroemde kale hoofd van Britney Spears nageschilderd is in een schilderij dat een beetje doet denken aan een werk van Frida Kahlo, één van Maple’s inspiratiebronnen. In 2007 werd Britney’s actie [waarin ze uit wanhoop haar hoofd kaalscheerde] breed uitgemeten in de pers, op een manier die we nu als respectloos en seksistisch zouden ervaren, net als bijvoorbeeld de manier waarop Monica Lewinsky verbeeld werd in de media. Zeker nu, in de context van ‘Free Britney’, kijken we met meer mededogen naar Britney’s leven en acties. Maple is daarbij gefascineerd door de manieren waarop vrouwen de controle over hun leven en lichaam kunnen verliezen. Maple: ‘Ik ben geïnteresseerd in de manieren waarop we die controle terug proberen te krijgen. Ik vond iets krachtig poëtisch in deze daad, alsof het verwijderen van haar, dat zo verband houdt met vrouwelijke schoonheid en seksualiteit, een manier kan zijn om de controle over ons leven en lichaam terug te krijgen.’ Complexe familiegeschiedenis Het feminisme van Maple is intersectioneel, want haar biculturele achtergrond speelt een belangrijke rol in haar werk. Ze werd geboren als de dochter van een witte Britse christelijke vader en een Keniaanse-Punjabi (Pakistaans-Indiase) moslima moeder die in de jaren zestig als jonge vrouw vanuit Nairobi naar Birmingham verhuisde. Maple groeide op in het enige moslimgezin in Eastbourne, dat ze zelf beschreef als ‘de meest witte plek ter wereld’. Als jong meisje ging ze naar de moskee maar ze ging daarna naar een katholieke basisschool. Haar ervaringen als outsider met een cultureel schuldgevoel vormen een belangrijke inspiratiebron voor haar werk. Maple begon de complexheid van haar familiegeschiedenis in te zien toen ze haar moeder vroeg hoe zij aan haar Britse staatsburgerschap was gekomen. Haar moeder reageerde daarop ietwat geïrriteerd. Maple: ‘Ze vertelde me dat ze als Brits staatsburger was geboren omdat haar vader voor de Britten werkte — ze vertelde het me met een ondertoon van ‘onvoorstelbaar dat je dit niet weet’. Ze informeerde me dat ze hoe dan ook een Brits onderdaan was, omdat ook Kenia in die tijd onderdeel was van het Britse rijk. Ik nam de informatie in me op, maar omdat ik vooral een zelfingenomen tiener was, besteedde ik er lange tijd weinig aandacht aan. Maar het zat wel degelijk opgeslagen in mijn achterhoofd. Ik schaam me om toe te moeten geven dat ik mijn familiegeschiedenis pas echt ben gaan begrijpen in de afgelopen jaren. En daardoor kan ik Groot-Brittannië pas echt begrijpen. Ik denk dat het de gesprekken rond Brexit waren die dit voor mij in gang gezet hebben. Alle negativiteit rondom de campagne, de vragen over wie het ‘recht’ heeft om hier te zijn, wie het ‘recht’ heeft om Groot-Brittannië ‘thuis’ te mogen noemen.’ Labour of Love Een van de meest recente werken van Maple is ‘ Labour of Love’, een installatie met een urgent statement over het moederschap, onbetaalde arbeid en het werk dat het feminisme nog te doen heeft. Voor ‘Labour of Love’ legde Maple haar moederschap vast; ze noteerde elke voeding die ze gaf over een periode van drie maanden, dit blijken 650 voedingen te zijn. Ze maakte een foto van zichzelf met haar baby en vertaalde het werk van de voedingen naar 650 zeefdrukken van de foto van Maple en de baby. Daarna is elke zeefdruk uniek bewerkt, oscillerend tussen zachtaardig, grappig, boos en gefrustreerd. Sarah Maple krijgt in om ons heen veel positieve aandacht en heeft diverse prijzen ontvangen. Haar werk is opgenomen in diverse collecties zoals Birmingham Museum, Soho House, York College Gallery (US), Fralin Museum of Art (US) and Queens University (UK), The Centre for British Photography and The Hyman Collection. Maple heeft onlangs een nieuwe opdracht gekregen vanuit het ‘Decolonising Institute’, dit nieuwe werk wordt in 2024 in 20 permanente collecties van musea opgenomen. Tijdens Art The Hague is het een mooi moment om kennis met haar werk te maken.

Tekst gebaseerd op een eerder verschenen artikel geschreven door Flor Linckens @galleryreporter @galleryviewer